Stel je bent je partner na een lang ziekte proces verloren. Daarna blijf je wonen in het huis waar je samen met je partner en kinderen jaren alles hebt gedeeld.

Dan word je continu herinnerd aan allerlei momenten met die ander samen. Alle spullen die er staan doen je denken aan je geliefde of aan een moment samen en de kinderen. 

Veranderen van interieur en spullen zou je best willen. Maar je kunt niet zomaar iets verplaatsen. Want dan zouden de herinneringen misschien ook wel verdwijnen.

Veel van de spullen zijn van de laatste vakanties samen of dingen die je kreeg tijdens het ziekteproces.

Het voelt bizar raar om te bedenken dat je graag iets zou willen aanpassen in je huis.

Ik vind dit vrij logisch.

Is het zo gek dat je niet continu tegen alles wil aanlopen van hoe het was? Alsof je vrouw gewoon weer “Goedendag lieve schat” tegen je zou kunnen zeggen, alsof ze nooit is overleden.

Je partner is er niet meer, maar alles in huis is alsof er niets veranderd is. Dit is confronterend. Dit is moeilijk.

Wanneer je iets zou veranderen, wat zullen anderen daar wel niet van denken?

Mensen die iets gegeven hebben zien bij een volgende bezoek hun gift niet meer…

Je kinderen zouden kunnen denken: “Waarom heeft papa de spullen van mama weggedaan?”

De kinderen moeten al leren omgaan met de verandering dat mama er niet meer is en dan ook nog eens haar spullen die verdwijnen…?

Hoe vreselijk lastig allemaal.

Een waardevolle herinnering van hoe het was

Speciale actie voor jou als lezer

Je laat niet 1 maar 3 exemplaren maken, voor één en dezelfde prijs.

De waarde van 3 albums alleen zit normaal op € 900,- 

We geven nu een actie weg inclusief kunstzinnige fotografie, de selectie van de beste beelden, het bewerken én 3 albums voor een actie prijs van € 597.-

Bestel je Kunstboek voor de actie voorbij is

Deze actie loopt tot eind februari 2020. Bekijk hier wat de actie inhoud>>>