Fotografe Kristel Dallinga (afscheidsfotograaf bij Afscheidsmomenten) werd ingeschakeld om een heel bijzonder afscheidsmoment te fotograferen; het maken van een afscheidswade / lijkwade voor Nico. Zijn vrienden en dierbaren doneerden lappen stof. Hiervan heeft Nico samen met zijn familie een prachtig kleed geweven, waarin hij begraven gaat worden. Kristels foto’s zorgen ervoor dat het kleed en het ontstaan ervan in ieders herinnering blijft. Lees Kristels bijzondere verhaal.
Monument voor een afscheidswade
Door Kristel Dallinga
Nico weet het zéker, een afscheidswade gaat het worden.
In het najaar van 2017 ontmoet ik via Joanna Janssen Nico en Wilma. Nico is dan al ernstig ziek en weet dat hij gaat overlijden. Joanna helpt hem met het passen van zijn zelfgemaakte afscheidswade en ik mag hier foto’s van maken. Nico wil graag dat er veel fotografisch wordt vastgelegd, zodat zijn vrouw en kinderen hierop kunnen terugvallen na zijn overlijden.
Kist geen optie meer
Nieuwsgierig geworden vraag ik Nico: “Waarom wil je liever in een afscheidswade dan in een kist begraven worden?” Nico is heel duidelijk in zijn antwoord: “Ik heb in een regionale krant een artikel gelezen over Joanna Janssen, een weefdeskundige die ook afscheidswaden weeft of helpt weven. Daarná was een kist gewoon geen optie meer”.
Dierbare kledingstukken
Er werd contact gelegd met Joanna. Nico en Wilma zijn met behulp van haar aanwijzingen begonnen met het verzamelen van stukken stof. Familie en dierbaren zijn gevraagd een kledingstuk langs te brengen dat in deze afscheidswade verweven mocht worden. Nadat sommigen zonder een kledingstuk langskwamen, wat onzeker over dit verzoek, viel het kwartje en werd er alsnog met spoed een dierbaar kledingstuk van huis gehaald.
Een bonte verzameling stoffen. Kleurrijk, zacht of juist heel stoer, maar altijd uit liefde gekozen. Een vriend bracht een lakenzak waarin hij tijdens zijn wereldreizen vele nachten in heeft geslapen.
Avonden lang weven tussen dierbaren
Nico heeft met vrouw, dochters en dierbaren avonden lang al deze kledingstukken eerst tot repen gescheurd en van deze hele persoonlijke bijdragen een prachtige afscheidswade gemaakt. Met een lach en een traan, soms zelfs dansend door de kamer omdat de muziek daarom vroeg, maar vooral met veel energie, geduld en aandacht.
Deze kleurrijke vierkante lappen zijn met een speciale techniek aan elkaar geknoopt en Nico heeft er in proef-gelegen, waar ik bij mocht zijn.
Straks wanneer het zover is ligt Nico in zijn eigenhandig geweven wade, royaal gevuld met vele mooie gesprekken en weet hij zich geborgen in allen die hem lief zijn en die een ‘stukje van henzelf ‘om hem heen hebben gevouwen. En wanneer Nico begraven is zullen de foto’s deze afscheidswade onsterfelijk hebben gemaakt.
Met heel veel dank aan Nico, Wilma en Joanna Janssen. Om meer van het werk van Joanna te zien, ga je naar haar website.
Reageer
Heel graag nodigen we je uit te reageren op dit verhaal, zodat er een levendige discussie mag ontstaan. Wie weet kun je op een van deze vragen antwoord geven:
- Hoe bekijk jij het gegeven van een (afscheids)wade?
- Zie je hoe waardevol dit voor Nico is, om straks in een kleed van repen stof, van al zijn dierbaren, om hem heen gewikkeld te worden?
- Denk je dat er meer mensen zijn, die niet in een kist zouden willen en op zoek gaan naar een wade?
- Hoe vind jij het idee dat Nico zelf mee heeft gewerkt aan deze wade en dat dit op foto’s werd vastgelegd?
Of geef jouw eigen reactie. Dat mag uiteraard ook. We waarderen iedere reactie. Reageer dus gerust, doe het gelijk hieronder. Als dank kunnen we je ons online magazine toesturen met nog meer bijzondere verhalen. Maar dit doen we niet ongevraagd.
Mijn dank aan alle betrokkenen is groot. Het was heel bijzonder en een eer hiervan deel uit te hebben mogen maken. Het was soms pijnlijk en verdrietig, maar soms ook mooi. Wilma is voor Nico hierin ook zo van steun geweest. Nico is helaas niet meer bij ons en zijn naasten. Wat voor mij blijft is het kennismaken met Nico en Wilma, deze ervaring en mijn herinneringen die voor altijd met elkaar zijn verweven.
De wades die ik aan geïnteresseerden leer weven kunnen overigens alvorens worden voltooid en bijvoorbeeld als wandkleed en sprei worden gebruikt. Ik laat dit weten omdat ik benieuwd ben wat men hiervan vindt. Het is voor mij leerzaam wanneer hierover en over het hierboven gevraagde een discussie zou ontstaan. Bijvoorbaat hartelijk dank.
Wat leuk Joanna dat je op mijn blog gereageerd hebt. Het was ook allemaal zo bijzonder!
Inmiddels is Nico begraven in zijn prachtige zelf geweven wade. Hij wilde een eenvoudig en duurzaam afscheid en dat is hem absoluut gelukt. Ik heb prachtige foto’s kunnen maken en daarmee kan de familie ook dit liefdevolle afscheid herinneren uit liefde. Voor mij ben jij voortaan een beetje verweven met deze inspirerende en mooie eigenzinnige man en ik weet waarin ik mij als het ooit zover is kan koesteren: in een onder leiding van jou geweven afscheidswade!
Tot slot ben ik heel benieuwd wie van de lezers van dit blog zou ook wel in een afscheidswade begraven of gecremeerd willen worden? Of waarom juist niet?
Ik ben benieuwd en zie je reactie graag tegemoet!
Wat een prachtig verhaal Kristel! Ik weet nu ook hoe ik begraven of gecremeerd wil worden! Liefs, Kristien
Ha Kristien, heb ik toch helemaal over je berichtje heen gelezen. Beetje jammer, want ik vind het heel erg leuk dat je ook zo’n goed gevoel hebt bij deze afscheidswade. Volgens Joanna – http://www.kr8stof.nl – kun je dit dus ook gewoon nú al maken en deze als sprei of mooi knus kleed op de bank gebruiken en dan heb je voor ‘hopelijk pas ooit’ alvast een helemaal vertrouwde eigen creatie!
Ook dank voor het zo mooi en fijn vastleggen, Kristel. Jij hebt het prachtig in beeld en onder woorden gebracht.
Prachtig verhaal Kristel. Ook ik word begraven in een Wade deze is geweven door een kunstenares uit Den Haag.
Wat ontzettend mooi idee zo’n afscheidswade.
Zeker in een periode waarbij men weet dat het afscheid naderbij komt.
Om samen als gezin, familie en vrienden iets af te sluiten en die persoon de rust te geven om over te gaan samen met onze herinneringen en gedachtes.
Zelf zou ik nu, in gezondheid, er nog niet over denken om alvast te gaan weven, voor later. Maar als later zo ver komt hou ik dit zeer zeker in mijn gedachten.
Dank voor je reactie Susanna en ik begrijp helemaal dat je nu nog niet aan het weven van een afscheidswade denkt. Deed ik tot voor kort ook niet, maar toch klinkt er sinds deze ervaring/ontmoeting ergens een klein stemmetje dat heel zachtjes oppert dat een mooi kleed over de bank nu al best heel mooi zou staan en dan wie weet later….
Gelukkig ben ik net als jij nog kerngezond, dus laten we daar vooral volop van genieten!
….en weet hij zich geborgen in…..
Zo’n ontroerende zin in je prachtige verhaal Kris. Dank je wel!
Zelf speel ik al een tijdje met de gedachte om met de stofjes die ik bewaard heb uit de periode dat ik veel kleren voor onze meisjes naaide, een kleed te maken. Eerst in huis gebruiken als dekentje op de bank, als ik ziek zou worden als dekentje in bed en als het zover is als dekentje in mijn kist die door onze schoonzoon van boomstam planken gemaakt wordt. Liggend op mijn zij op een zacht matrasje van stro laat ik me lekker toedekken ……
Misschien wordt het wel uitgebreid met stofjes van andere lieve mensen, zoals bij Nico……. Ook ik weet me dan geborgen in tastbare liefde….. Zo kostbaar !
Waarom zou je nog wachten tot later als later wellicht morgen is.
Liefs, Ina.
Wat weer warme en wijze woorden Ina, dankjewel.
Bijzonder ook te horen dat jij al langer met de gedachte speelt om van al de reststofjes van de zelfgemaakte jurkjes van je nu volwassen dochters een mooi kleed te maken!
En dan je eigen woorden ‘waarom zou je nog wachten tot later als later wellicht morgen is’. Ik zou zeggen: “Begínnen dus en wanneer ik in de buurt ben kom ik het resultaat bewonderen!”
Die mooie kist van ruwe planken mag dan nog wel even vooruitgeschoven worden hoor, zie je nog veel te graag, al lijkt dat warme toedekken me nú al wel iets….
Liefs terug!
Prachtig! Mocht ik op een dag weten dat de dood nabij is, dan zou ik het heel prettig vinden om samen met mijn dierbaren zo’n wade te maken! En duurzaam, zoals Nico wilde en heeft gekregen is natuurlijk ook helemaal super!
Dat denk ik ook Marieke, fijn dat je gereageerd hebt!
Fijn en leuk om al jullie complimenteuze en positieve reacties te lezen. Dankjulliewel. Het bevestigt dat ik op de juiste weg zit en het stimuleert mij om ermee door te gaan. Uit een aantal van jullie reacties kan ik er op uitmaken dat men nog steeds niet eerder over de dood en de afscheidceremonie na wil denken dan wanneer het zo ver is. Misschien is het een idee om een instructie video uit te brengen want door mijn aanrakingen met de dood besef ik dat mijn tijd ook maar zo zou kunnen komen. Op die wijze wordt het zelf weven van een wade voor iedereen ten alle tijd en op iedere plek mogelijk gemaakt. Is dit wat? Ik lees jullie reacties graag!
Bij toeval kwam ik deze site tegen, op zoek naar sites, waar ik kon vinden, hoe je lijkwades kunt maken, of daar patronen van zijn of afmetingen en wat voor voorwaarden eraan verbonden zijn. Nog heb ik die site niet gevonden, maar dit verhaal sprak me zo aan, dat ik er ontroerd door werd. Niet dat ik ziek ben, maar al jaren loop ik met de gedachte rond op een natuurbegraafplaats in een lijkwade begraven te worden. Die ik zelf wil maken. Van kleding van mijn kinderen en familie en dierbare vrienden. Zodat ik me kan “warmen”in hun omhelzing en weet, dat zij zich ook door mij omarmd voelen. Anders dan hier wil ik een quilt maken. En die stoffen daarin verwerken.
Ook was ik geroerd door dezelfde gedachten over het “opgesloten”zitten in een kist. Ik heb wat last van claustrofobie en vind het daarom een akelig idee om in zo’n afgesloten kist te liggen. Ook al lacht iedereen mij daarom uit, want ik ben toch dood?
Vandaar dat ik toch even wilde reageren, omdat mijn gevoel zo precies is als hier beschreven. Ik hoop alleen dat mijn resultaat van de lijkwade even mooi en symbolisch zal zijn als die van Nico.
Maar eerst moet ik zien gegevens te vinden over wat precies mag of/en moet.
Dank dat ik dit kon lezen.
Met vriendelijke groet,
Marjet Geurts
Hallo Marjet,
Ik zie nu pas dat een eerdere reactie van mij niet correct geplaatst is (mijn fout vrees ik) en dan heb jij deze dus ook niet ontvangen. Excuses daarvoor!
Fijn te horen dat je blij was dit blog over de afscheidswade van Nico te lezen en dat het dichtbij je ‘eigen mooie quilt plannen’ komt. Tevens een soort van herkenning in wensen begrijp ik. Hoe mooi is dat… Ik verwacht dat je na contact met Joanna Janssen, de dame die Nico en zijn familie met het maken van de afscheidswade heeft begeleid, al weet wat precies mag en /of moet.
Joanna haar contact gegevens: info@kr8stof.nl /www.kr8stof.nl
Mocht je er toch niet goed uitkomen, denk ik graag nog even met je mee. Wil je me dan even mailen. Reageer ik vaak wat sneller.
Kristel Dallinga: info@fotostel.nl
Veel succes met je plannen en je kunt ook je mooie eigen quilt in alle rust vroegtijdig maken en deze dan als extra waardevol kleed als sprei of op een bank oid gebruiken hé!?
Warme groet, Kristel
Ik heb dit blog over het weven van een lijkwade met veel belangstelling gelezen. Wat een prachtig en moedig verhaal over bezig zijn met je eigen uitvaart. Het is fijn om te weten dat je ergens terecht kunt wanneer je voor een duurzame begrafenis kiest.