Door onze afscheidsfotografe Kristel Dallinga

De dag van Nico’s afscheid

Wat hieraan vooraf ging:
Na maanden vol hoop en vrees werd duidelijk dat Nico niet meer zou genezen. Een eerder blog begin dit jaar ging over de prachtige afscheidswade die Nico met vrouw, Wilma, kinderen en andere dierbaren geweven heeft. Dit met behulp van Joanna Janssen, van Krachtstof.
Nico is begin 2018 overleden en begraven in zijn eigen unieke kleurrijke wade, geweven van de tot repen gescheurde stof van de door familie en vrienden aangereikte kleding.
Zoals hij het zelf samenvatte: ‘Ik word omhuld in de warmte van al mijn dierbaren’
Je kunt dit blog hier teruglezen.

Hier bleef het echter niet bij

Zich volledig bewust van de mogelijkheden tot eigen regie hebben Nico en Wilma zich goed op het naderende afscheid voorbereid. Nico werd dus niet in een kist begraven, maar in zijn zelfgemaakte afscheidswade.
Op uitnodiging van Joanna Janssen van Krachtstof kwamen Nico en Wilma op een uitvaartbeurs terecht. Amper buiten de locatie liepen zij tegen een bakfiets aan, een aangepaste bakfiets om een kist of baar te kunnen vervoeren. Fietsliefhebber die hij was viel bij Nico het kwartje onmiddellijk.

Een bakfiets zou het worden

Een bakfiets. Dit was precies wat Nico, zonder het zich vóór deze bewuste middag te realiseren, eigenlijk zocht. Zo gebeurde het dat Nico op de dag van afscheid tussen de diverse locaties ‘gefietst’ werd in een speciale rouwbakfiets (het ontwerp is van fietsspecialist Wim Koning uit Westerlee).
En de volgers? Gewoon trappend op hun eigen fiets. Een peloton van jong en oud met de altijd sportieve Nico aan kop. De route vooral langs de bekende paden. Vanuit huis via de afscheidslocatie naar de mooie boomrijke begraafplaats.

Ik heb Nico een tweetal keren gesproken

De eerste keer om foto’s te maken van ‘het passen van de afscheidswade’. Kort daarvoor had ik contact met Joanne Janssen en zij schatte in dat Nico en Wilma dit vast een fijn idee zouden vinden. Het passen is namelijk van belang, want je weeft royale vierkante stukken en zet die vervolgens aan elkaar. Hoe lang en hoe breed dat moet zijn hangt van de persoon af die zich hierdoor laat omhullen.
De tweede keer sprak ik Nico omdat ik graag mijn eerste blog over hem en zijn afscheidswade wilde schrijven. Hij had al veel pijn en wist dat het sterven niet lang meer op zich zou laten wachten.
En dan nog steeds die regie! ’Ik bel je even want ik heb je beloofd een aantal vragen voor je blog te beantwoorden en dat kan alleen vandaag nog. Kun je nú of stráks langskomen?’

Ik was er tot op het laatst met camera bij

Uiteraard ook op de fiets en ik ben tot op de dag van vandaag onder de indruk van het onopgesmukte indrukwekkende afscheid van deze bijzondere man die tot het eind zijn lot, waar mogelijk, in eigen handen hield.

Reageer

Heel graag nodigen we je uit te reageren op dit verhaal, zodat er een levendige discussie mag ontstaan. Wie weet kun je op een van deze vragen antwoord geven:
• Hoe bekijk jij het gegeven van een bakfiets als vervoermiddel bij een uitvaart?
• Zie je hoe waardevol dit voor Nico geweest zal zijn om in zijn eigen afscheidswade op een bakfiets naar de kerk en de begraafplaats gefietst te worden?
• Denk je dat er meer mensen zijn, die niet in een kist zouden willen en op zoek gaan naar een alternatief?
• Hoe vind jij het idee dat Nico zelf flink mee heeft gedacht en beslist over dit afscheid en dat dit op foto’s werd vastgelegd?