Ervaringsverhaal door Afscheidsfotograaf Gerda Wesselius

Ze was al oud toen ze overleed. Ze had een lang leven achter zich. Een bewogen leven. Er was veel gebeurd. Lang niet alles was leuk. Nee, het was soms zwaar geweest. Maar daar werd niet over gesproken in het gezin. Dat gebeurde wel vaker in de tijd zo vlak na de tweede wereldoorlog. Het land moest opgebouwd worden. Je moest sterk zijn. Niet praten maar werken.

Als het moeilijk gaat

Dit liet natuurlijk wel zijn sporen na. En helemaal als het om een diep verdriet gaat. Niet alle kinderen stonden erbij toen zij het levensverhaal van hun moeder vertelden tijdens de uitvaart. Eén kind, een zoon, was overleden vlak voor zijn tweede verjaardag. Maar hier werd in het gezin niet over gesproken. Toch was hij er wel even bij, tijdens de dienst. Toen hij werd genoemd door de andere kinderen. En wat zij zich hiervan nog herinnerden.
Het heeft een enorme impact gehad in het gezin. Dit was niet altijd leuk. Er kan dan wel niet gesproken worden over moeilijke en verdrietige dingen, in de omgang is dit wel aanwezig. Het lastige is dan dat je niet weet waarom deze vervelende momenten er zò zijn. Het gaat vaak over iets anders maar de pijn en het verdriet van andere dingen spelen hierin wel hun rol. Dat maakt dat je elkaar dan niet begrijpt. De reactie is niet in evenwicht met het gebeurde.

Keuzes maken

Ondanks deze moeilijkheden stonden daar vijf volwassen mensen die vertelden over hun moeder. Met respect en integriteit. Warm, zonder de werkelijkheid te kort te doen. Ook bij de kinderen heeft het verleden zijn sporen achtergelaten. Maar het heeft hen niet uit elkaar gedreven. Alle vijf zijn ze hun eigen weg gegaan. Alle vijf opgegroeid tot sterke en vriendelijke volwassenen. Onderling is er een warme band. Geen verwijten, geen boosheid. Geweldig dat dit kan!

Samen terugzien

Het is een groot cadeau dat zij aan elkaar en aan de aanwezigen hebben gegeven zo te spreken over hun broertje. Een voorbeeld hoe het leven kan lopen en wat je er mee kunt doen. Geen verbittering maar liefde voor elkaar. Dit beeld wordt zichtbaar op de foto waarop zij alle vijf staan. De oudste broer doet het verhaal. Door de subtiele aanraking wordt het ‘het verhaal’ van alle vijf. Het straalt herkenning, steun, berusting en kracht uit. De familie heeft er op dit moment geen weet van dat ze gefotografeerd is. Maar als je daar later op terug kunt zien, ga je dit koesteren. Deze beelden worden je dierbaar. Bijzonder is het dat je terug kunt zien op iets wat op zichzelf moeilijk en verdrietig was, maar waar de dankbaarheid de boventoon voert.

Noot van de redactie:

Deze woorden van Gerda zijn haar beleving gedurende de dienst en na het terugzien van de foto’s. Dit verhaal met bijbehorende foto’s mocht ze met jou als lezer delen. De pijn die verborgen rouw met zich mee kan brengen bestaat meer dan we weten wanneer er niet over een overledene (zoals dit kindje) gesproken wordt. Gerda laat zien dat de 6e zoon, die ergens in het rijtje thuishoorde, alsnog genoemd mag worden tijdens het afscheid.

Het noemen van een naam is zeer belangrijk, om verdriet en gemis blijvend te erkennen. Tof als je jouw reactie geeft op dit blog. Doe het gelijk, dan ontstaat er een levendige blogpost.

Bewaren