Een aanraking, een glimlach, een knipoog
Bij het fotograferen van een uitvaart zie ik veel verdriet, maar ook veel gebaren van steun. Een aanraking, een glimlach, een knipoog.
En soms heb ik het zelf niet eens zozeer in de gaten, maar zie ik later in de reportage terug hoe mensen elkaar aanraken. Handen die elkaar vasthouden, knokkels die wit kleuren van de kracht, een zakdoek vastgepakt, vingers in elkaar geregen.
Het zijn beelden van een heel verdrietig moment, die een warm gevoel van troost kunnen bieden in de tijd na de uitvaart. Maar ook jaren later, wanneer de herinneringen vervagen, om opnieuw met elkaar te delen
“Het is zo fijn om terug te zien hoe we het met elkaar hebben doorstaan, hoe we er voor elkaar waren”
Juist nu, in deze tijden van afstand en ‘social distancing’ probeer ik me wel heel bewust te zijn van de momenten dat mensen elkaar aanraken. Het lijkt beduidend minder te zijn dan voorheen, terwijl het zo fijn is om die arm om je schouder te krijgen, dat kneepje in je knie, een hand op je rug.
En als ik terug hoor wat een fijn gevoel het geeft dit in een foto terug te zien dan hoop ik dat aanraking blijft, of misschien wel nog vanzelfsprekender wordt. Dat verdriet gedeeld mag worden en de schouder om op te leunen er altijd is.
Renée Krijgsman – Fotograaf van de maand
Wil je meer weten over Renée?
Bekijk dan haar profielpagina
Recente reacties