Het was een markante man die was overleden, opa Cor. Hij woonde in een mooie villa, en was vooral paardenliefhebber. In zijn tuin graasden twee kleine pony’s en regelmatig spande hij deze beestjes in voor een karretje om een ritje te gaan maken over de hei. En natuurlijk mochten de kleinkinderen dan mee!
Het was dan ook niet verwonderlijk dat opa’s kist door paarden naar de begraafplaats zou worden vervoerd. Voor de kleinkinderen was dat allemaal uiterst spannend: een mooie koets met paarden, een prachtig versierde kist, zes dragers die de koets lopend begeleidden. Het was allemaal zo mooi dat je bijna zou vergeten dat de aanleiding verdrietig was; opa was er niet meer.
In de aula deden de kinderen dan ook hun uiterste best. Zo zie je hoe dit jongetje heel geconcentreerd een van de zeven kaarsjes op de kist van opa aansteekt, terwijl zijn broertje controleert of het allemaal wel goed gaat.
Na het zien van een filmpje
Halverwege de bijeenkomst werd er een filmpje vertoond van opa in zijn karretje met paard. Daar was hij ineens! En helemaal zoals ze hem kenden: vrolijk, grapjes makend en intens genietend van wat hij aan het doen was. Het kwam als een mokerslag binnen bij de kleinkinderen, hun vrolijke opa was er niet meer.
Het verdriet van kleinkinderen valt mij altijd weer op. Tegenwoordig hebben zij een stevige band met hun grootouders. Ik vind het telkens zo mooi om te zien!
Recente reacties